Onze zoektocht naar geluk
Af en toe bekruipt me het idee dat we met z’n allen een wereld hebben gecreëerd waar het lastig is het geluk nog te vinden. Als ik bij mezelf kijk dan zijn de momenten waarin ik me het gelukkigst voel momenten waarin er rust en aandacht is voor mijzelf en momenten waarin er verbinding is met de mensen waarvan ik hou. Daarnaast voel ik me gelukkig als ik in de samenwerking met collega’s de verbinding ervaar en het in een training die ik geef ontstaat met de groep op een individueel groepslid of iemand die ik coach. Door het werk wat ik doe komen deze momenten regelmatig voor en voel ik me een gezegend mens. Daar tussen door zijn er echter genoeg momenten om mezelf in de hectiek te verliezen en ik zie veel mensen om me heen die alleen maar aan het hollen zijn van het éne in het ander en om eerlijk te zijn flink de weg kwijt zijn naar het pad van geluk. Gelukkig zijn veel van deze mensen onbewust onbekwaam. Dat wil zeggen dat ze zich niet bewust zijn van hun eigen gedrag en er ook weinig last van hebben. Vooral de wereld buiten zichzelf deugd niet en ze zijn zo hard aan het hollen de hele dag dat ze geen mogelijkheid hebben iets te voelen. Ze rennen van het ene zoet houdertje naar het andere (vaak materiele zaken) en drogeren zichzelf daarnaast met alcohol, sigaretten, gamen, gokken, seks etc. Echter op het moment dat de malle molen tot stilstand komt slaat de paniek toe. Dat kan elk moment gebeuren zowel door een interne gebeurtenis (ziekte) of door een externe gebeurtenis (ontslag, verlies etc). Er zijn ook heel veel mensen die wel in staat blijven te voelen en die hebben weer allerlei andere manieren gevonden om de mallemolen draaiende te houden. Eén daarvan is de zelfcriticus.
Zelfcriticus
Tijdens het door ons leven hollen, alle ballen in de lucht proberende te houden, worden we gegeseld door de ontmoedigende zweep van de criticus. En wel door onszelf. Want natuurlijk laten we steken vallen en is er van alles aan te merken op hoe we het doen. Streven naar perfectie is ons aangeleerd, fouten maken moet je je voor schamen, dus straffen we onszelf hard met kritiek. Als we het zelf doen dan nemen we de ander de wind uit de zeilen en blijkbaar is dat beter voor ons ego. Het resultaat is dat we aan het eind van een dag, waarin we ons stinkende best hebben gedaan, moe en ontevreden over onszelf ons bed in gaan en vaak de slaap niet goed kunnen vatten omdat we nog bezig zijn met alles wat we fout gedaan hebben en/of wat er morgen weer allemaal op ons to do lijstje staat. Misschien denk je nu: “ja maar zo erg is het bij mij niet!” Dan ben ik echt oprecht blij voor je als het zo is, maar het zou ook kunnen zijn dat je jezelf voor de gek houdt. Want bij heel veel mensen is het wel degelijk zo erg. Vandaar ook dat zoveel mensen depressies hebben, last van allerlei angsten en met overspannen of burn-out klachten thuis zitten. Je kan er donder op zeggen dat hier een sterke interne criticus verantwoordelijk voor is.
Voorbeeld uit eigen doos
Vandaag had ik een dag waarin mijn zelfcriticus flink de ruimte kreeg. Het was een dag waarin ik veel dingen wilde doen, zoals dit blog schrijven, en er allerlei dingen tussen door kwamen die mijn aandacht vroegen. Vooral op dagen waarin ik niet in de uitvoering zit ligt dit op de loer. Mijn kinderen willen dan van alles van me, ik doe het maar niet van harte en krijg ruzie omdat ik me niet gezien voel, mijn moeder vraagt om aandacht terwijl ik juist haar nodig had, mijn partner die ik om support vraag is niet bereikbaar en belt me later als ik eigenlijk weer met andere dingen bezig ben, allerlei lopende zaken vragen mijn aandacht en ik heb het gevoel dat ik mijn collega’s in de steek laat omdat ik niet toe kom aan dingen die ik belooft hebt te zullen doen. Gevolg ik voel me een waardeloze moeder, dochter, partner en collega en er is weinig zinnigs uit mijn handen gekomen maar ik ben wel de hele dag aan het rennen geweest. Dus de zelf criticus verkneukeld zich en gooit er nog een schepje bovenop: “Zie je wel je bent helemaal niet geschikt om dit werk te doen. Hoe kan jij in godsnaam mensen helpen als je er zelf zo’n potje van maakt”. Ellende compleet.
Mijn medicijn: zelfcompassie
Vroeger zou ik erg veel medelijden met mezelf hebben gehad, niks meer hoeven te doen, had ik ook zeker dit blog niet geschreven en was met een dekentje op de bank gaan liggen met een ongezonde snelle maaltijd kijkend naar een heerlijk drama. Dat had instant opluchting gegeven echter geen voldoening.
Nu heb ik zelfcompassie ingezet. Heb ik mijn tranen de vrije loop gegeven, heb ik gevoelt waar mijn behoefte lag. En dat was gewoon even huilen zonder er veel woorden aan te geven. Dit heb ik ook uitgesproken, ik wil niet praten, ik wil gewoon even huilen, net zolang als het nodig is. Vroeger zou ik bang geweest zijn dat als ik eenmaal zou beginnen met huilen er geen einde aan zou komen (schrikbeeld van mijn moeder die dagen achter elkaar kon huilen, in mijn beleving dan hé), inmiddels weet ik dat de tranen ruimte geven en dat dat nooit erg lang duurt. Waarschijnlijk ook omdat ik ze regelmatig laat vloeien. En met het laten stromen heb ik de zelfcriticus op non actief gezet. Als ik contact maak met mijn behoefte en daar gehoor aan geef dan is er geen plaats voor hem of haar.
En nu weet ik ook weer dat ik een goede coach en trainer ben. Want dat kan ik alleen zijn doordat ikzelf het levende voorbeeld ben. Me kwetsbaarheid kan toe laten en ook kan delen met jullie. Op het moment dat ik super woman ben geef ik alleen maar het slechte voorbeeld. Hoe kan het dan toch zijn dat ergens diep van binnen ik zo graag super woman wil zijn? Waarschijnlijk omdat van jongs af aan op allerlei manieren ik, net zoals jij, geïndoctrineerd ben dat super woman en supermen de succesvollen en de gelukkigen zijn van deze wereld. Mooi niet!!!!
Mijn blog is nu geschreven en ik voel me voldaan. Tijd om te relaxen en samen met mijn jongste dochter is leuks te gaan doen.
Nieuwsgierig naar wat zelfcompassie voor jou kan doen?
Infomeer naar de mogelijkheden en bel Mascha Hoff 0654725704 of kijk op de site.